نتایج مطالعات پیشین نشان می دهند شهرنشینها نسبت به ساکنان مناطق آرامتر 21 درصد بیشتر در خطر ابتلا به اختلالات اضطراب قرار دارند و همچنین خطر ابتلا به اختلالات حالات روحی این افراد 39 درصد بیشتر از افراد حاشیه نشین است. همچنین احتمال ابتلا به شیزوفرنی در افرادی که در شهرهای بزرگ متولد شده و بزرگ می شوند دو برابر است.

در مطالعه جدید، محققان دانشگاه "هایدلبرگ" در آلمان مغز 50 داوطلب سالم را در حالی اسکن کردند که از آنها خواسته شده بود مسائل دشوار ریاضی را حل کنند. این افراد در محدوده های مختلفی از حوالی شهرها تا مرکز شهرهای بزرگ زندگی می کردند. آزمایش به گونه ای طراحی شده بود تا گروهی از داوطلبان در حین حل مسائل احساس اضطراب داشته باشند.

نتایج این مطالعه نشان می دهد بخش آمیگدالای مغز داوطلبانی که در شهرهای بزرگ زندگی می کردند در موقعیتهای پراضطراب دچار بیش فعالی می شود. آمیگدالا حسگر خطر مغز به شمار می رود و از این رو با اضطراب و افسردگی ارتباط نزدیک دارد. بخش دیگر مغز به نام قشر "سینگولیت" نیز در مغز افرادی که در شهرها زندگی می کردند دچار بیش فعالی شد. این بخش با کنترل احساسات انسان و تحمل بلایای طبیعی در ارتباط است.

پیش بینی شده است تا سال 2050 در حدود 75 درصد از انسانها در مناطق شهری زندگی کنند. محققان معتقدند شاید شهرنشینی منجر به دسترسی به امکاناتی مانند منابع مالی بیشتر، منابع غذایی و خدمات بهداشتی بیشتر باشد اما زندگی در شهرهای بزرگ خطر افزایش اختلالات مزمن، قرارگیری در محیط های اجتماعی استرس زا و اختلافات اجتماعی بزرگتر را نیز در بر دارد.

بر اساس گزارش گاردین، مطالعه بر روی عوامل استرس زا در شهرهای بزرگ مرحله بعدی این مطالعه برای درک تاثیراتی است که فضای شهرنشینی می تواند بر روی سلامت انسانها داشته باشد. صدا، چند پارگی اجتماعی و شلوغی می توانند از جمله این عوامل باشند